Wielu z nas dorasta w przekonaniu, że do szczęścia najbardziej potrzebujemy ukochanej osoby – partnera jak z baśni, który będzie wspierał nas we wszystkim, zasypywał dobrym słowem i czułością, a przede wszystkim zostanie z nami na zawsze. Chociaż taka wizja jest urocza i możliwa do spełnienia, to nie każdy pragnie właśnie takiego szczęśliwego zakończenia. Niektórzy wolą włożyć je między bajki, skupiając się na karierze i sukcesie, a jeszcze inni – właśnie quirkyalones – nie mają nic przeciwko wchodzeniu w związki, jednak przedkładają „ja i ty” ponad „my”, a zatem zachowują poczucie indywidualności i stawiają na rozwój osobisty obojga stron. Termin quirkyalone składa się ze słów quirky, czyli ekscentryczny, oraz alone, czyli sam.
Quirkyalone – dumny z bycia singlem?
Co prawda postawa osób quirkyalone pokrywa się z postawą singli, którzy nie spędzają aktywnie czasu na poszukiwaniu partnera, lecz cieszą się samotnością i poświęcają się swoim pasjom, słowo to jest pojemniejsze. Jest pewną filozofią, wrażliwością na tendencje, które można zauważyć w popkulturze i w otaczającym nas świecie. Quirkyalone łączy w pewien sposób światy ludzi żyjących w związkach oraz samotnych, daje wspólny grunt, który pozwala czerpać jak najwięcej z obydwu opcji. Choć często postawę tę przyjmują właśnie single, to nie tracą jej z chwilą wstąpienia w związek, lecz przekładają ją na traktowanie partnera jako kogoś odrębnego, a nie jako „drugą połówkę”. Razem stają się quirkytogether – nadal celebrują swój wyjątkowy, aktywny styl życia, nie rezygnują ze spędzania czasu w większych grupach i dążą do tego, by wspierać się nawzajem w dążeniu do swoich celów. Ich jedynym celem życiowym nie było bowiem znalezienie miłości, która miałaby rozwiązać wszystkie problemy. Wręcz przeciwnie – miłość otwiera drzwi na nowe dążenia, stawia nowe wyzwania i może być ekscytującą przygodą.
Czym wyróżnia się quirkyalone?
Cechy, które powinny charakteryzować osobę quirkyalone, to przede wszystkim samodzielność, kreatywność i idealizm, który przejawia się w oczekiwaniu na osobę, z którą stworzymy prawdziwe partnerstwo, zamiast wchodzenia w związki głównie z poczucia samotności i niekompletności. Chodzi o to, by iść przez życie z podniesioną głową niezależnie od tego, czy jest przy nas partner romantyczny, czy tylko znajomi, rodzina i przyjaciele – relacje platoniczne powinny być doceniane i pielęgnowane z równą dbałością, jak związek. Problemy nie powinny nas przytłaczać ani wpędzać w poczucie, że do niczego się nie nadajemy, lecz motywować do działania i zmiany spraw na lepsze. Nie ma miejsca na desperację i użalanie się nad sobą, lecz na samoakceptację i próbowanie swoich sił w nowych rzeczach.
Opisana tu postawa życiowa jest jednym z bardzo pozytywnych sposobów postrzegania siebie i innych ludzi, którą warto naśladować, jeśli czujemy presję otoczenia i jego oczekiwań względem naszego życia. Nie ma żadnego powodu do wstydu w tym, że nie jesteśmy częścią wyidealizowanego obrazka przedstawiającego parę, która nie widzi świata poza sobą nawzajem – jeśli pokochamy siebie, zanim pokocha nas ktoś inny, zdążymy zdziałać o wiele więcej i stać się dużo lepszymi ludźmi, niż wiecznie czekając na miłość.
ŻKA
