Choroby i dolegliwości, dotyczące końcowego odcinka jelita grubego, często bywają bagatelizowane oraz zaniedbywane na długi czas. Powodem tego może być wstyd przed udaniem się do lekarza. Jest to błędne koło, ponieważ nieleczone dolegliwości nasilają się i wymagają coraz dłuższego lub bardziej skomplikowanego leczenia. W dzisiejszym wpisie przybliżymy najpowszechniejsze choroby związane z tym obszarem i podpowiemy, w jaki sposób można uzyskać pomoc.
Hemoroidy
Inaczej nazywane guzkami krwawniczymi. Są to prawidłowe struktury odbytu, które wspomagają mechanizmy jego zamykania. Na skutek zaparć i zwiększonego ciśnienia w jamie brzusznej może dojść do powiększenia guzków i przemieszczenia się ich na zewnątrz. Taki stan nazywany jest chorobą hemoroidalną lub inaczej chorobą guzków krwawniczych. Towarzyszy jej uczucie świądu, pieczenia oraz możliwe jest pojawienie się świeżej krwi w stolcu. W początkowej fazie choroby hemoroidy pozostają schowane w kanale odbytu. Wraz z jej rozwojem sploty żylne zaczynają wypadać, ale są odprowadzalne. Ostatecznie na stałe wychodzą poza kanał odbytu powodując nieustający ból i silny dyskomfort.
W doraźnym leczeniu sprawdzą się maści miejscowo znieczulające (np. z lignokainą) oraz ciepłe nasiadówki z kory dębu, rumianku lub kasztanowca – dostępne do kupienia w aptece. Celem leczenia przyczyny żylaków odbytu konieczna jest wizyta u chirurga. Lekarz po zbadaniu pacjenta zdecyduje o dalszej ścieżce leczniczej. Taka wizyta jest bardzo ważna, ponieważ przyczyn krwawienia z odbytu jest bardzo wiele. Najważniejszą kwestią pozostaje wykluczenie najbardziej niebezpiecznej diagnozy, jaką może być rak jelita grubego.
Celem uniknięcia kolejnych epizodów choroby guzków krwawniczych ważne jest zapobieganie zaparciom – należy zadbać o dietę bogatoresztkową, z dużą ilością błonnika. Do codziennego jadłospisu można włączyć np. 3-4 łyżki otrębów pszennych, musli lub jabłka [1].
Ropnie okołoodbytnicze
Powstają w wyniku infekcji, szerzącej się od gruczołów odbytowych. Najczęściej wywoływane przez bakterie beztlenowe oraz E.coli. Są to zamknięte tkankowe przestrzenie wypełnione bakteriami i ropą. Najczęściej znajdują się tuż obok kanału odbytu, w jego dolnym biegunie. Ropień jest czerwony, pulsujący, a skóra stwardniała i bolesna w dotyku. Objawy to obrzęk, świąd i duży ból nasilający się w ruchu oraz podczas siedzenia. Może temu towarzyszyć gorączka oraz złe samopoczucie. Chirurg dokonuje rozpoznania na podstawie badania fizykalnego. Aby wyleczyć ropnia, lekarz musi go naciąć (w znieczuleniu miejscowym), co umożliwia ewakuację treści ropnej. Taka procedura może być wykonana ambulatoryjnie, co oznacza, że nie trzeba zostawać w szpitalu. Antybiotyki po zabiegu są zalecane raczej tylko u pacjentów z osłabioną odpornością – leczonych na cukrzycę, białaczkę lub z wadami serca. W zapobieganiu wystąpienia ropni dużą rolę odgrywa odpowiednia dieta, która nie powoduje zaparć oraz nasiadówki, o których wspomniano w poprzednim podpunkcie [2].
Przetoki odbytu
Często powstają jako konsekwencja zaniedbanych ropni okołoodbytniczych lub na skutek zapalenia gruczołów w odbytnicy. Przetoki to nieprawidłowe połączenia między kanałem odbytu a skórą, przez które wypływa ropa lub treść kałowa. Jest to uciążliwa i zawstydzająca dolegliwość.
Leczenie wymaga wizyty u chirurga. Czasem diagnoza może być postawiona jedynie na podstawie badania fizykalnego, a czasem wymagane jest wykonanie USG przezodbytniczego. Po rozpoznaniu przetoki konieczny jest zabieg jej rozcięcia lub wycięcia. Procedura odbywa się w znieczuleniu regionalnym, czyli „od pasa w dół”. Ostatnio coraz powszechniejsza staje się metoda polegająca na „sklejeniu” światła przetoki specjalnym preparatem [3].
Bibliografia:
[1] – Interna Szczeklika – mały podręcznik 2018/2019; Gajewski Piotr, Szczeklik Andrzej; Medycyna Praktyczna; Kraków; 2018
[2] – https://www.mp.pl/pacjent/gastrologia/choroby/jelitogrube/68789,ropnie-odbytu
[3] – https://www.mp.pl/pacjent/gastrologia/lista/66657,przetoka-okoloodbytnicza
Materiał partnera zewnętrznego
